2de dag van onze reis 'La Ferme de Ribatels' bij Aurélie en Nicolas
Zondag 24 september 2022, een goeiemorgen met Wilfried
2de DAG VAN ONZE VAKANTIE
Gisteren werd het wel een heel speciale dag op onze vakantie in de Lozère - Aveyron.
Er is natuurlijk die overweldigende natuur waarvan we gisteren getuige waren tussen Les Vignes en La Malène, maar wat gisteren onze 2de vakantiedag zo speciaal maakte was het bezoek aan La Ferme de Ribatels in de Aubrac.
Daarmee kwam een lang gekoesterd verlangen uit.
Jaren eerder had ik al kunnen genieten van een stukje authentiek Aubrac rundsvlees tijdens een etentje op Grès Saint Paul in Lunel.
Aan het eind van onze eerste dag, vorige vrijdag, had Paul Lebaupain, de chef van Manoir de Montesquiou ons een niet te missen voorzet gegeven.
Enerzijds door de bereiding van een entrecôte, anderzijds door de koe bij de horens te vatten en de mensen van de ferme op te bellen met de vraag of we konden langskomen.
Wat gisteren gebeurde.
Ik wil het vandaag niet hebben over de Aubrac runderen op zich en wat het zo lekker maakt, maar over de jonge mensen, Aurélie en Nicolas die la Ferme de Ribatels uitbaten.
Dat is een dagbegroeting op zich meer dan waard.
Terug thuis maak ik de reportage over de Aubrac runderen en de streek.
We hadden er een wandelingetje door de nauwe steegjes van La Malène opzitten.
We liepen op trapjes en trappen, langs hoekjes en kantjes, passeerden balkonnetjes en terrasjes en lieten ons aan de hand van een expositie van oude prentkaarten inwijden hoe het eeuwen terug hier moet geweest zijn.
Toen tientallen schaapherders vanuit…Montpellier met hun kudden kwamen afgezakt om ze te laten grazen op de hellingen langs de Tarn.
Een heroïsch tijdperk waarbij overstromingen meerdere keren de brug vernielden en mens en dier zich genoodzaakt voelde beroep te doen op de bateliers om hen over te zetten.
De boten werden aan mekaar gekoppeld. Er werden paarden ingezet om de kolonne over te brengen.
Bijna tijd en uur uit het oog verloren toen we aanzetten richting Ségur en het gehucht Poulentines.
Een rit die niet zomaar in 1-2-3 werd afgehaspeld.
Ook al omdat de ‘environ’ 30 km er bijna het dubbele bleken te zijn.
Goed voor één uur rijden, een kwartier twijfelen en nog eens een kwartier zoeken.
Omdat we op de GPS Ségur als dorp hadden ingetikt en daarna Poulentines als adres bracht het ons in Ségur als eindpunt.
Niemand op straat om ons de weg naar Poulentines te wijzen.
Een telefoontje naar de mensen van de hoeve bracht redding.
'Het wordt te moeilijk om het zelf te vinden, dus kom ik je halen', stelde ze ons gerust.
'Geef me een…kwartiertje'.
Toen voelden we het reeds, dit wordt iets bijzonders.
Aurélie reed ons voor op weg naar hun boerderij, waar we op…200 meter ervan waren gepasseerd.
De hartelijke verwelkoming van het jonge koppel en de glimlach van de 8 maanden oude baby Anastasia illustreerden het warme hart van deze Aubracfamilie.
Tijd om de runderen op te zoeken.
Een deel in de nette hangars, een zestigtal op de weide.
Die ene weide, deel uitmakend van een geheel van 150 ha landbouwgrond.
De herkenning van dier voor mens was frapperend.
In galop met veel geklingel kwamen ze naar het hek waarvan ze wisten dat er wat aan verdiend was.
Voor mij toch wel verrassend: ze laten smullen van een handjevol …zout.
Na de ontmoeting met de runderen was het tijd om een bezoek te brengen aan de …500 geiten.
Voor An de gelegenheid om tussen de jongste geitjes haar aanleg voor boerin te illustreren?
Geiten zijn nieuwsgierige dieren die het graag van zo dicht mogelijk meemaken.
Na dit spectacle tijd voor een drink ten huize van en nog wat bijpraten.
Tot het moment dat het tijd werd om de geiten te melken.
Machinaal, logisch en tegelijk ook indrukwekkend. 3 liter melk per geit, goed voor 2 x 2 uur per dag intensief bezig zijn.
Wat hulp van pa en ma zijn dan ook welgekomen.
Mooi ook hoe Aurélie zich over de dieren ontfermde.
Wat ons de vraag ontlokte of hun kennismaking te maken had met de Franse TV versie van 'Boer zoekt vrouw'?
Helemaal niet. Ze leerden mekaar kennen op de landbouwschool.
Nicolas als zoon van een landbouwersfamilie, die nu de boerderij verder zet, Aurélie, als dochter van een landbouwbedrijf een 30 tal km verder in de Aubrac.
Samen bouwen ze aan de toekomst.
Dat vertaalt zich in leveringen tot ver buiten het eigen departement.
Mensen met een visie, mensen met een hart, die voor ons tijd maakten om met terechte fierheid over hun leven, hun beroep te kunnen praten.
Zoveel jaren later, na mijn kennismaking met de vissers van de Côte Atlantique voor het schrijven van mijn boek ‘Weg van Vis’, doe ik hier nu in de Aubrac opnieuw de vaststelling:
een beroepsfierheid die ik helaas in Belgische contacten vaak miste.
à la vôtre
Wilfried
