één, twee, drie, viere!
Jullie lazen gisteren maandag met 107 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Zaterdag 22 november van 17 tot 21u - zondag 23 november van 14 tot 19u
ONZE HERFST- EN WINTERDEGUSTATIE IN DE SNELLE DUVE
Schrijf nu in - info@moeyaert.eu
Het 4e boek van Wilfried - 100x een goeiemorgen met Wilfried - is nu uit.
100 boeiende verhalen om te lezen op reis, in bed, in de zetel of...in de keuken (met een tiental recepten).
25.00 euro - af te halen in de wijnshop op zaterdag.
dinsdag 14 oktober 2025, een goeiemorgen met Wilfried.
Hoe zou het nog zijn met onze duifjes? Lang geleden dat ik er nog een dagbegroeting over geschreven heb.
Geen nieuws – goed nieuws, alhoewel.
Het was april toen we ons konden verheugen over de blijde geboorte van een duivenjong.
Merkwaardig hoe twee duiven de weg hadden gevonden, zeven hoog.
Om in een lege bloembak, weggestoken onder een terrasstoel en beschermd door groen rondom, één eitje te werpen.
Was het een accidentje en hadden ze de tijd niet gekregen om twijgjes te zoeken om het wat gezellig te maken?
Of is het zo dat duiven daar geen tijd in steken?
Duivenouders en jong stelden het goed en namen de tijd om het, zoals het in de boekskes staat
op te voeden en groot te brengen. Manieren had de kleine van z’n ouders geleerd:
als er al eens een kakske viel was het aan de andere kant van de ballustrade.
Etienne stond ons bij met raad, daad, wat duivenvoer en… een ringske.
Was me dat een geklungel toen ik het ringetje over het frêle pootje trok.
Met zo'n goudgeel bandje zouden we het jong herkennen als het uitvloog en terugkwam naar ons terrasje.
Etienne waarschuwde ons niet teveel illusies te maken. De jonge duif zou uitvliegen, de wijde wereld in.
Zo gebeurde, tot op heden hebben we het nooit teruggezien.
En de ouders?
Die bleven genieten van de lekkere zaadjes die An kwistig strooide.
Het duurde nooit langer dan enkele minuten vooraleer ze kwamen aangevlogen nu ze wisten dat de ‘duivemelkster’ terug was van zee.
Blijgezind koerden ze naar mekaar en zorgden ze dit keer niet voor één maar twee eitjes in de bloembak.
Het ganse ritueel begon van vooraf aan.
Zoveel dagen vooraleer het eerste jongske kwam piepen, pas twee dagen later het andere.
Zoveel dagen vooraleer ze hun oogskes openden, zoveel dagen vooraleer ze hun eerste pluimpjes kregen,
zoveel dagen tot het laatste dons van hun kopjes was verdwenen.
We wisten dat het opnieuw zou gebeuren: ze zouden op de ballustrade hun vleugels uitslaan.
Durf jij of durf ik? Zo zouden ze mekaar aanzetten tot hun eerste vlucht.
Het gebeurde. Weg waren ze, de wijde wereld in.
Vader duif snoepte van de zaadjes, moeder duif balanceerde op de rand van het drinkbakje.
En toen?
Toen kwam het jonge koppeltje aangetrippeld, pootje voor pootje.
Nu hebben we er vier op ons terrasje.
(morgen deel 2)
Fijne dinsdag – à la vôtre
Wilfried
