Haaientanden, dennennaalden en Afrika aan de overkant
Jullie lazen gisteren donderdag met 100 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
vrijdag 27 juni 2025, een goeiemorgen met Wilfried
‘En wat vind je van de haaientanden in Frankrijk’, mijn terrasgenoten lachten.
Geert: 'de eerste had ik iets te laat gezien, het is me maar een keer overkomen.
Na die eerste wisten we het wel; we mochten bijna naar de dichtstbijzijnde Leclerc rijden om nieuwe borden te kopen.'
Verkeersdrempels in Frankrijk worden meestal aangegeven door geschilderde witte driehoeken in de vorm van een reeks haaientanden.
Hoe nieuwer de verf, hoe liever ze bijten.
Wat volgens Veronique ook opviel; dat zowat de hele Atlantische kust aan het feest vieren was.
Of het nu la fête de bigorneaux, bouchot of bulot was; er was wel altijd ergens iets te doen.
Marennes met z’n vele oesterpartijen nodigde uit tot een halte.
En zeker ook de eclade de moules., ook al durfden onze vakantiegangers er zich niet aan wagen.
Spectaculair is het wel: mosselen worden rond een nagel als centraal punt op een dikke houten plank rechtop gezet.
Zo wordt er een cirkel gemaakt tot de plank volstaat. De planken met de mosselen worden tot de middag onder een natte jutezak bewaard.
De bereiding van de mosselen bestaat er in een dikke laag dennennaalden op de mosselen te leggen en die in brand te steken.
De mosselen zijn klaar wanneer de verschillende lagen zijn opgebrand.
Spectaculair om het te zien, niet alleen wat het mosselgebeuren betreft
maar ook de mensen in wit hemd of blouse die onoplettend met hun handen te dicht bij de kledij kwamen.
La Rochelle volgde op de route en uiteindelijk de keuze die wij, toen we het boek schreven, ook maakten:
met de bac de Gironde oversteken of toch voor de autorit kiezen langs de oever om zo Arcachon te bereiken.
Met dat laatste volgden ze onze keuze.
Arcachon met zijn schitterende villa’s en de bijna ontembare Dune de Pyla.
De Spaanse grens halen zat er niet in, ook al omdat la Martine bezoeken een mogelijkheid was.
La Martine ligt evenwel in de buurt van Carcassonne. m.a.w. van de Oceaan naar de Middellandse Zee, goed voor een tocht van ruim 400km.
Dat het uiteindelijk niet doorging had alles te maken met hevige stormen tegen de flanken van de Pyreneeën en de Middellandse Zee.
Een alternatief werd gevonden met een afzwaai naar de Perigord. Mooier kan niet, smakelijker ook niet.
De Perigord wel eens DE keuken van Frankrijk genoemd.
Via Orleans koos men opnieuw voor de kust. Dit keer voor dat deel dat bij de start werd overgeslagen.
Dicht bij huis maar ook zo mooi: Cap Gris Nez en Cap Blanc.
Geert wees Veronique in Cap Gris Nez de overkant van de zee: daar dat is Afrika.
Een laatste keer installeerden ze hun tafeltje de twee stoelen, de fles werd ontkurkt.
Wim Lybaert had het niet beter gekund.
Fijne vrijdag – à la vôtre
Wilfried
