Het leven zoals het is: Klaverveld (deel 1)
Jullie lazen gisteren woensdag met 94 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
donderdag 22 mei 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Ivan zou moeder naar het Rust- en Verzorgingshuis Klaverveld brengen. Ze kon er terecht vanaf dinsdag voor een kort verblijf.
We vonden het een noodzakelijke beslissing.
De enkele weken opname in Sint-Lucas hadden haar deugd gedaan.
Vorige vrijdag werd ze ontslagen.
We moesten een moeilijke keuze maken: van Sint-Lucas rechtstreeks naar Klaverveld of toch kiezen voor een brugweekend in haar eigen omgeving.
Zou ze dan nog opnieuw willen vertrekken? Dat wou ze.
We vertelden haar over de goeie naam van Klaverveld en de mensen die ze er misschien zou kennen. Waren Jozef, Gerard, Margriet en Jacqueline er ook niet?
Ivan en An namen dinsdag de taak op hen.
‘Hoe is het verlopen’, belde ik ’s avonds broer. Het viel mee.
Er waren de ambetante vaststellingen en vraagjes, maar doen alsof je het niet hoorde, helpt daarbij.
‘Moet ik ganse dagen op die muur kijken’, merkte ze op.
Je kon ook naast die muur kijken en zien dat er een grasveldje aanpaalde met mogelijkheden om een wandelingetje te maken.
‘Of er nog opmerkingen of wensen zijn’ vroeg de verpleger.
Dat had ze: ik heb ijzer te kort legde moeder uit, daarom moet ik veel biefstuk eten, als het kan liefst in carpaccio versneden.
Ivan onderbrak haar met: je zit niet in een klasserestaurant hé. De verpleger glimlachte.
Na de eerste kennismaking liep Ivan mee naar de ontspanningsruimte.
Was dat niet Jean-Pierre? Jean-Pierre, een van de allereerste garçons die bij Ivan werkte? De Jean-Pierre die het doel van onze minivoetbalploeg verdedigde.
Een madammeke sprak Ivan aan: dat is toch uw mama hé, het lief van Michel?
In zoverre wat wij weten heeft mama na het overlijden van papa in 74 nooit een lief gehad.
Noch de baron, noch de verzekeringsagent, noch Henri.
Ook al had die laatste, bij een uitnodiging voor een etentje bij moeder thuis, zijn reistas meegebracht. Die vlieger ging niet op.
Verder dan een familiale verzekering afsluiten kwam de verzekeringsagent niet.
Of we door een geregeld huwelijk als aangenomen kinderen van de baron kans maakten op een adellijke titel? We hebben het nooit geweten.
En Michel? Misschien hebben wij hem toen bang gemaakt.
Nochtans, we toonden hem onze dankbaarheid vooraf.
Niet omdat hij misschien ooit het lief van moeder kon worden, maar omdat we hem aanmoedigden het gras af te rijden,
iets waarvoor wij tot dan toe verantwoordelijk waren.
Na dat bewuste etentje begrepen we: het gras afrijden zou een van onze taken blijven.
Michel, op wandel met z’ hondje, passeerde niet langer langs ons moeders huis.
Morgen deel 2 van Het leven zoals het is: het Klaverveld.
Fijne donderdag – à la vôtre
Wilfried
