Het toegeven is niet altijd even gemakkelijk
woensdag 19 november 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Uiteindelijk doe je het toch. Je zoekt het telefoonnummer op en je belt om een afspraak te maken.
Met dat te doen geef je toe dat je stilletjes aan een ‘oude vent’ aan het worden bent.
Het nog langer uitstellen maakt het alleen maar erger.
Een keer vragen: wat zeg je, maar het twee keer vragen en het dan nog niet begrijpen wat mensen je willen zeggen, dat is er teveel aan.
Enkel jaren terug kon ik een gesprek van de passagiers achteraan in de auto volgen.
Nu is het soms moeilijk geworden een conversatie aan te gaan met de persoon die naast me zit.
In de aanloop naar de afspraak had ik het nog wat lachend afgedaan.
Een hoorapparaat? Bijlange niet: ik ga meteen voor nieuwe oren.
Zo’n type als die van Mister Spock, de figuur uit Star Trek.
Eigenlijk vond ik het maar niets: rondlopen met een hoorapparaat. Dat is iets voor oude mensen.
Ik parkeerde de auto op een van de voorbehouden plaatsen en spoedde me naar de receptie van het gebouw.
Moeten ze er dat nu zo vingerdik opleggen, dacht ik bij mezelf.
Op de glaswand van de wachtzaal stond in knalgele letters
O O R.
Letters van net geen meter hoog verdeeld over de volledige facade.
Ik dacht: er is toch niets fout met mijn ogen. Maar moest even vlug toegeven dat er voor de ogen in januari een afspraak bij de oogarts staat gepland.
Dus toch stilletjes aan een oude vent aan het worden?
Ik wachtte geduldig op mijn beurt in de volle wachtzaal.
De deur ging open, een dame vroeg aan het publiek: mevrouw Moeyaert?
Lap, daar ging mijn mannelijkheid ook al aan diggelen.
Mag het ook een Mijnheer Moeyaert zijn, vroeg ik de dame.
Ze begeleidde me lachend in de gang naar de consultatie.
Of er enige twijfel is, vroeg ik haar. Ze verontschuldigde zich en gaf toe dat het duidelijk was: je bent een man.
Straks, zoals zovelen met een hoorapparaat en een bril.
Fijne woensdag – à la vôtre
Wilfried
