Laatste dagen van onze vakantie 2022 Tarn - Languedoc
Zaterdag en zondag 1 en 2 oktober 2022, een goeiemorgen met Wilfried
VRIJDAG
Zoals beloofd de laatste 2 dagen van onze reis naar de Tarn en de Languedoc samengevat in de dagbegroeting van vandaag.
Morgen krijg je een kort overzicht met heel veel foto’s.
Vrijdag stond het bezoek aan Grès Saint Paul op het programma.
Na het weerzien met Philippe op donderdag keken we uit hoe het gesteld was met de altijd minzame Jean-Philippe Servière, eigenaar van het chateau en ondertussen 74.
Op weg naar Bouzigues passeerden we Soave, een dorp met een middeleeuws karakter.
Het ligt ook nu op de weg en het is misschien een idee voor een stop bij het terugrijden.
We zouden het in gedachte houden.
Want een eventueel bezoek aan de Oliveraie Barthélémy en het wijndomein Sauzet in Montoulieu zaten ook nog in het achterhoofd.
Er moesten trouwens nog cadeautjes gekocht worden.
Een goeie olijfolie is iets wat moeder altijd graag krijgt.
De rit naar Lunel-Vieil verliep vlot zodat we precies op het afgesproken uur de route de Restinclières insloegen.
Het weerzien met Jean-Philippe was hartelijk.
De palet met de nodige documenten stond klaar en werd vakkundig in de bestelwagen geplaatst.
Wat er veranderd is gedurende de voorbije 10 jaar?
Niet veel en toch heel veel: de vatenkelder is leeg.
Grès Saint Paul volgde de evolutie van de markt en de vraag van de klanten.
Zeker omdat de syrahdruif de voornaamste druif in alle wijnen van het domein is en ze een dominante rol heeft. Zo tracht men vooral het fruit te accentueren.
Er wordt dan ook sedert jaren niet meer gelagerd op eiken vaten.
Het is een win-win situatie voor de wijnmaker en de klant.
De wijnen zijn in hun jeugd vlot drinkbaar en toch hebben ze heel wat potentieel doordat voor de cuvee Antonin de oudere wijnstokken worden gebruikt.
Dat konden we enkele weken terug op onze proefsessie thuis vaststellen.
De Syrhus, een selectie van 100% oude syrah ondergaat dezelfde behandeling.
'It’s Philippe, le chef-winemaker who arrived to do it'.
Moeiteloos mixt Jean-Phillipe de moedertaal met het Engels.
Hij zet de rol van Philippe Salasc, bij het maken van de selecties, kracht bij door te illustreren hoe hij dat doet.
Met getuite lippen zoals een kat van de voorgezette melk proeft van dit, dit en dat.
Dan wordt de assemblage gemaakt.
Voor de Antonin met syrah en daarbij de grenache en de mourvèdre.
Ooit ben ik nog wel eens ter plaatse om het mee te maken.
Feit is dat de zaken zo goed lopen dat de stock voortijdig dreigt op te raken.
'La route à droite, après à la fin encore à droite et toujours tout droit jusqu’à Sommières'.
Daarmee neemt JP afscheid van ons terwijl hij op de weg uitkijkt of er geen auto’s aankomen.
Sommières, inderdaad, want we hebben de keuze gemaakt bij het naderen van Lunel: daar willen we tijd voor maken.
Een prachtig stadje met leuke winkeltjes en terrasjes, blinkend in een fijn zonnetje.
Wat doet een mens op de middag?
Op een van de terrassen een aperitiefje drinken, in dit geval een chardonnaywijntje.
En dan toch maar iets bestellen om te eten? Het is immers nog lang tot zeven uur vanavond.
We gaan voor twee keer een salade met tataki van tonijn. Het is een prima gerecht.
En wat meer is; het gebouw binnenin is een pareltje. Van pareltjes neemt An foto’s.
Na dit bezoek stellen we onze keuzes bij: geen verdere bezoeken deze namiddag maar naar de Cigaloise rijden en dan genieten van een repos aan het zwembad.
Om nog een plonsje te maken is het water nu te koud geworden.
Maar het blijft een mooie attractiepool omgeven door een haag van (uitgebloeide) oleanders.
We doen het rustig aan want morgen wordt het een zware rit huiswaarts.
Om kwart na zeven nemen we ons vast plaatsje in het restaurant in.
Niet moeilijk want we zijn de eersten.
Omdat het zodanig opvalt als eersten in een restaurant aan te komen dat de voorbije dagen telkens volzet was vragen we of vanaf 19u klopt.
Eigenlijk is het 19.30u, maar het geeft niet.
Toch gaan we nog even terug naar de kamer omdat we niet willen doorgaan als het gepensioneerd koppel dat zich verveeld en overal te vroeg is.
Dat wordt dan rechtgezet om 19.47u.
Het menu halfpension wordt voorgesteld maar we gaan op deze laatste dag voor the full-option: gamba’s in panco, eendenborst voor An, lam voor mij, kaaschariot, dessertkaart (35.00 euro).
ZATERDAG
Niet 9u, wat de vorige dagen de start van ons programma met het ontbijt betekende, maar om 8u kiezen voor een laatste keer uit de drie confituren, mag er ook nog een keer boter op het knapperige brood en ronden we af met de mini boterkoekjes.
Vanaf morgen gaan we de riem dichtrekken ( of overmorgen, of de dag nadien?)
Zoals gepland nemen we afscheid om half negen met de stellige belofte dat we er terugkeren.
Kan zeker in combinatie met Grès Saint Paul en misschien dan volgend jaar toch ook Domaine Sauzet.
We volgen de route naar Nîmes, de kortste weg om op de autoroute te geraken, goed voor de eerste 50 km.
Er zullen er nog ruim 1000 volgen.
Vlot met wat hapering in Lyon omdat ik verkies er de périphérique te nemen in plaats van rond te rijden.
Zo ziet een mens op een druilerige dag ook nog eens andere auto’s van dichtbij.
Het druilerige wordt soms echte regen en dat voor een goeie 500 km lang.
Niet zo prettig, maar we hebben mekaar en zijn nog niet 'uitgeklapt'.
Een stick met 468 opgenomen liedjes helpt ook.
En als het toch al eens dreigt te gaan vervelen houden we halt en kopen we zoetigheden om er om het uur een stukje van af te bijten.
Twee korte haltes, meer heb ik niet nodig.
Dat maakt het verschil met de heenreis.
Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn: vertrekken nadat je nog dit en dat moest doen, terugkeren, ontspannen en zonder stress.
Vakantie nemen, niets dat leuker is. Onze vakantie 2022 Tarn – Languedoc was er zo eentje!
à la vôtre, tot morgen
Wilfried
