Lichten regelen de doorgang over het kerkhof; de werken in Zedelgem
Jullie lazen gisteren zaterdag met 148 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
Zondag 9 februari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Akkoord, ik was misschien in ‘the mood’, Club Brugge had zich woensdagavond in Genk geplaatst voor de finale van de Beker van België
na een beklijvende partij voetbal.
Beide ploegen verdienden die finaleplaats, uiteindelijk werd het Club.
Logisch dat je dan op een soort roze wolk naar huis rijdt.
Ik had de wedstrijd op groot scherm bij vrienden gevolgd.
Het was rustig op de weg,
ik had alle tijd om me te concentreren hoe ik moest rijden om thuis te raken.
Ik woon in het centrum van Zedelgem, dat centrum bereiken is niet zo evident.
Het belangrijkste knooppunt; het kruispunt aan het gemeentehuis was al een tijdje afgesloten.
Eerder was de straat voor onze deur opengebroken met mangrote putten en sleuven om er 117 nieuwe kabels en buizen in aan te brengen.
Terwijl je nog altijd door de Linde moest rijden om Zuidwege te bereiken en er ’n olijkerd het bord ‘het is langs daar’ mee naar huis had genomen, was het er niet op verbeterd.
Om het nog wat penibeler te maken hadden ze de omleidingsweg langs de Berkenhagestraat ook opengegooid.
We waren al blij dat we de wachttijd met de rode lichten langs de Loppemstraat, die kon oplopen tot 20 minuten, achter de rug hadden.
Enkele maanden terug had ik onze burgemeester op ’n zondagochtend opgebeld om haar te verwittigen dat de lichten aan beide zijden van het werfgedeelte op groen sprongen.
Ook dat werd opgelost.
Ze pakken het letterlijk en figuurlijk grondig aan in mijn gemeente; het beurtelings doorgang verlenen is daar een belangrijk onderdeel van.
Dat was waarover ik zat na te denken toen ik na de match Genk-Club Brugge naar huis reed.
Ik sloeg, komende vanuit de Snellegemstraat, de Sint-Laurentiusstraat in en zag het in een flits vanuit mijn linkerooghoek; ik was een rood licht voorbij gereden.
Gelukkig, het was rustig op de weg, er kwamen geen tegenliggers en ik had de tijd…
De tijd om m’n auto iets verder te parkeren en op m’n stappen terug te keren.
Nu moeten ze toch niet overdrijven, dacht ik bij mezelf; daar neem ik een foto van.
Op het voetpad was een verkeerslicht geplaatst.
Het sprong op rood, het sprong op groen, dat was dus ok.
Maar moest de doorgang over het kerkhof nu ook al op zo’n manier geregeld worden?
Met alle respect voor de doden, maar wachten tot die veilig waren gepasseerd, het wachten zou wel eens lang kunnen duren.
Lichten op die plaats; wat was daarvan de zin? Oktober en halloween lagen al maanden achter de rug.
Eerst dacht ik; misschien is er toch leven na de dood en zocht Jacobus een uitvlucht voor zijn Euphrasie.
'Euphrasietje, ik ben wat later, ik stond voor het rood'.
Waar was de tijd, toen Jacobus aan de overkant in café de Klokke een kaartje legde, of in de Manhattan z'n pintjes dronk.
De volgende ochtend, na een goeie nachtrust, kreeg ik de simpele uitleg toen ik in de Sint-Laurentius voor het rood stond.
In afwachting van het plaatsen op de weg stonden de lichten de avond voordien gedraaid op het voetpad.
Ik had gelukkig onze burgemeester niet opgebeld.
Fijne zondag – à la vôtre
Wilfried
