Meer foorkramers dan pastoors

Tweede dag op rij dat ik aan de nieuwe vormgeving van mijn wegsite werk.
In het trainingscenter van mijn webmaster zitten honderd en één items onder de noemers:moeilijkheden, mogelijkheden en oplossingen.
Alle respect voor 'Heftig' die als je er niet uitraakt zelf online of via telefoon bijspringen.
Maar ik ben koppig en wil leren.
Gevolg beginnen en herbeginnen.
Eindelijk denk ik goed op weg te zijn en kan ik mijn eerste dagbegroeting nieuwe vorm publiceren.
Later herwerk ik de beste dagbegroetingen zodat die opnieuw kunnen opgeslagen worden.
Voordien doe ik wat nog belangrijker is: het wijngamma actueel maken qua aanbod en prijzen.
Er is dus nog heelwat werk aan de winkel.

en dan nu

Donderdag 18 augustus 2022, een goeiemorgen met Wilfried

Het is pure nostalgie maar wat was het mooi.
Weet jij nog wanneer, toen je zoals ik nog jong was, de kermis op het dorp de eerste rondjes draaide?
Ik zat nog met mijn tong aan mijn gehemelte te wriemelen om de hostie los te krijgen, wanneer de meneer van de boksauto's als een van de eersten zijn hoed in de linkerhand,
drie kinderen aan de andere, de kerk verliet.
De pastoor wenste hem en alle andere kerkgangers een fijne zondag en een mooie kermis.
Bij het eerste klokkegelui na de hoogmis floepten honderden lichtjes aan en overstemde the Wooly Booly het orgelspel van de koster.

Ik weet het nog maar al te goed.
Omdat ik, in plaats van recht naar huis, nog een ommetje maakte.

Voor een keer was dat niet zo erg.
Vader had per uitzondering afgesproken in café de Klokke om een kaartje te leggen met vrienden.
Eerst in de Klokke en dan nog een 'boomtje' bij Louise en Richard.

Ik kon dus met een gerust gevoel mijn ommetje maken.
Niet zozeer om te zien hoeveel kramen er op het marktplein stonden, maar om na te trekken of het een rups met kap was.
En misschien waren er al meisjes die even ongeduldig waren als ikzelf.
Ik zag het zo gebeuren: ik zou mijn arm rond haar schouder leggen en haar gerust stellen 'mesant ni als je tegen me aanglijdt'.
Het waren magische momenten waarop je het allereerste kusje kon stelen.

Helaas, het pastoor zijn is een serieus knelberoep geworden. Er was niet eens een hoogmis op kermiszondag.
Hopelijk doet dat niets af aan het verlangen van een 10 jarige naar het moment dat je voor het eerst een kusje kan stelen.

à la vôtre
Wilfried

Meer foorkramers dan pastoors