Met Westvlaamse flexibiliteit in Salons Den Oever in Temse
woensdag 1 februari 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Deze week, iedere dagbegroeting een Valentijnsmenu van een van mijn favoriete restaurants, had ik aangekondigd.
En vandaag moet ik al een dagje overslaan.
Geen nood, morgen komt Padrone aan de beurt.
Of het zou moeten zijn dat er vandaag onverwachte dingen gebeuren.
Eigenlijk had dat gisteren ook niet mogen gebeuren,
maar wat gebeurde was bijzonder genoeg om er vandaag een dagbegroeting aan te wijden.
Uiteindelijk zou alles toch goedkomen.
Wat me er toe aanzette er de mensen op te wijzen: wij zijn Westvlamingen hé, die hebben voor alles een oplossing.
Wat volmondig beaamd werd.
Vooraf had ik toch een beetje mijn bedenkingen: in Zulte hadden we ons moeten behelpen met de weinige middelen die er waren,
hier in Temse waren we te gast in heuse Salons.
Salons Den Oever, ondergebracht in een prachtig statig gebouw straalde de vroegere grandeur uit, met dien verstande dat het ook nog eens goed onderhouden was.
Een zaak die door moeder en zoon worden uitgebaat.
Bleef de vraag, hoe gaat dat alles in het werk als je toekomt met je eigen cava, witte wijn, zelf een vissoep zal serveren,
met er achteraan nog een bordje met haringhapjes?
Dat bleek geen probleem te zijn, de zaal werd ‘bloot’ aan de vereniging verhuurd, netjes geschikt voor het ontvangen van 35 dames.
35 dames die oog hadden voor de blauwe servieten die we met de bestekken op tafel legden.
Blauw, blijkbaar hun kleur.
‘Ze hebben alles mee’, had het bestuur aan de uitbaters uitgelegd.
Dat was ook zo.
Wat we niet meehadden; de plaats om de bordjes te maken, de soep op te warmen en achteraf de afwas te doen.
Die plaatsen werden ingenomen door een feest dat de grote zaal en de keuken volledig inbeslag nam.
Wij, Westvlamingen trokken ons plan.
Een cavaatje voor moeder en een vissoepje voor moeder en zoon zorgde ervoor, dat ondanks de ongemakken, de namiddag perfect verliep.
Dat tot grote voldoening van de enthousiaste dames.
Waarbij eentje met een toch wel bijzonder verhaal.
Niet omdat Geert ze wat ondeugend 'stekelbaarsje' noemde omdat ze een nogal opvallende verschijning was met haar pieken-haar.
'Hoe noem jij vroeg ze me, Wilfried'?
'Zij-de-gij DE Wilfried, de Wilfried van Anneke'?
Er aan toevoegend, 'Anneke die komt al jaren bij mij in Sint-Niklaas voor haar nagelkes'.
Ik had onmiddellijk door dat het hier niet ging om een dametje van een soort stock-americain met rijen bakken van moeren en vijzen,
maar over Marie-Thérèse, ondertussen een vriendin van An geworden, bij wie ze haar handen laat verzorgen.
Of hoe klein de wereld is en hoe groter mijn fanclub wordt.
Vandaag nu thuis de afwas doen en er blijft alleen een mooie, wel opvallende herinnering over aan de ‘blauwe vrouwen’ van Temse en wijde omgeving.
Toch nog een opmerking.
Alles liep wat door mekaar: de mensen van de grote zaal moesten ons voorbij om hun vesten uit de vestiaire te halen.
Wat een man er toe aanzette Patrick te bedanken voor het lekkere eten.
Ook al had Patrick daar niet het minste aandeel aan, hij twijfelde toch even of hij zijn contract van onbepaalde duur bij mij,
niet zou inruilen voor een lukratieve job in Salons Den Oever.
à la vôtre
Wilfried
