Mooie woorden over en een glimlach voor mijn schrijfsels
Vrijdag 18 augustus 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Voelde me gisteren een gelukkige mens.
De meeste dagen is dat wel zo, maar gisteren toch nog een beetje meer.
Gido Van Imschoot, Patrick Cornelis en mijn An hadden de gelegenheid de eerste 30 pagina's van mijn 'kladwerk',
wat mijn nieuw boek moet worden, te lezen.
Het was niet de bedoeling dat mijn eerste lezers de tekst op taalfouten zouden controleren.
Neen, de opdracht was zowel eenvoudig als belangrijk: wordt 2 Petits Belges in La Douce France leuk om lezen?
Het is niet omdat wat ik schrijf, ikzelf leuk vind, andere mensen dat ook zo ervaren.
Wanneer ik schrijf over de belevenissen van toen beleef ik ze opnieuw.
Maar kan ik dat ook zo overbrengen bij mijn lezers?
Ik kreeg een eerste reactie van Patrick. Die vond het goed.
Niet onbelangrijk, want de kans zit er in dat we volgend jaar samen op pad trekken om het tweede deel van het boek,
waarin ik na zoveel jaar terugkeer naar de plaatsen en de personen van toen, na te trekken.
Ook broer Ivan, de tweede Petit Belges wordt daarbij betrokken.
Hij werkt enkele recepten uit die in het boek komen.
An las vorige week op het strand, lekker ontspannen, de eerste 30 pagina's.
Er waren geen woorden voor nodig.
Nu en dan zag ik een glimlach, mooi bewijs.
Gisteren schreef Gido me een berichtje op facebook:
Ik heb het voorrecht om al een tipje van het boek te mogen lezen.
Alweer uit het (Franse) leven gegrepen en levenslustig geschreven.
Vivre comme Dieu en France. Bien fait mon ami!
En dan kwam er ook de mail van de uitbaters van de Siphon als dankwoord voor de reportage, als dagbegroeting.
Een zo mooie verwoording in enkele zinnen die precies de betrachting van mijn schrijfsels weergaven:
een glimlach op je gezicht toveren, terwijl ik in de marge mijn lezers ook iets wil bijbrengen.
Dat dankwoord wordt straks een voorwoord in 2 Petits Belges in La Douce France.
à la vôtre
Wilfried
