de grote kuis na de renovatie
zaterdag 19 juli 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Te laat in bed op donderdag? Ben je ziek?
Zou kunnen, zowat half Vlaanderen kreeg in juli af te rekenen met buikgriep.
Dat ik misschien geen goesting had om een dagbegroeting te schrijven?
Er was niemand die dit voor mogelijk hield.
Ik werd opgebeld om tekst en uitleg te verschaffen.
Bedankt allemaal voor uw bezorgdheid.
De reden voor het ontbreken van de dagbegroeting op vrijdag is heel eenvoudig: ik had er de tijd niet voor.
Ik moest nog een en ander voor mekaar krijgen in Zedelgem vooraleer ik vertrok naar Blankenberge.
Weken terug had ik An reeds beloofd: je mag vrijdag 18 juli op me rekenen. Ze geloofde er niet echt in.
Er zou wel wat onverwachts tussenkomen. Met mijn drukke en gevarieerde agenda is dit geen utopie.
Ik was de wekker een kwartier voor toen ik om 5.45u opstond. Ik werkte mijn planningbriefje af zoals ik het had opgetekend.
Eindelijk raakten de pulls, polo’s en veel te nauwe broeken in de kledijcontainer van waaruit ze een 2de leven zouden kunnen leiden.
Het leeggoed belandde in de glascontainer, de isomoboxen gingen naar Zeebrugge.
Met dat laatste trok ik een definitieve streep onder een seizoen presentaties.
8.30u: via Zeebrugge belandde ik in Blankenberge en kon ik probleemloos parkeren op de dijk.
Handig want ook in Blankenberge moest ik spulletjes zoals een valiesje, de computertas en de frigobox afzetten.
Ik zat precies op Blankenbergs zomerschema: je mag de dijk op tot de voormiddag 10u. Daarna wordt hij voorbehouden aan de wandelaars.
Ik verliet de badstad, parkeerde de wagen zowat halverwege Wenduine en Blankenberge en maakte me op voor een fikse wandeling tot de dichtst bijgelegen tramhalte.
Ik stapte af aan de Markt en trok langs de Visserstraat naar het appartement.
‘Ik ben net aangekomen’ berichtte An. Blijkbaar reed ze vlot naar de kust.
‘Ik ben er ook’ sms’te ik terug. Het werd 10 minuutjes later.
De reden?
Ik had alle chance; er zat niemand bij de Turkse barbier. Dat is eerder uitzonderlijk.
Ik ben nog altijd een en al verbazing over de snelheid waarmee hij de scharen en de goudkleurige tondeuze hanteert.
Fris als een hoentje stapte ik het appartement binnen, klaar om An te helpen bij ‘de grote kuis’ na 10 maanden renovatiewerken.
Na het werk volgde de ontspanning. We kregen onverwachte hulp. Morgen meer hierover.
Fijne zaterdag – à la vôtre
Wilfried
