De laatste reis van de O202
Jullie lazen gisteren vrijdag met 121 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
zaterdag 20 december 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Het werd gisteren een bijzondere avond in Oostduinkerke.
We gingen in op een uitnodiging van de Vrienden van het Visserijmuseum Navigo.
De aankomst in het dorp van de garnaalvissers is deze periode van het jaar nog opvallender.
De oude garnaalschuit langs de weg kreeg een mooie kerstverlichting en op het drukke kruispunt zwaaide een sneeuwman met z’n hoed.
Het Erfgoedhuis in de Leopold II laan baadde in een schitterende kerstsfeer.
De zaal was bomvol gelopen voor de voordracht van Laurens Maertens, IJslandvaarder van 1979 tot 1985.
Hij voer als scheepsjongetje van 15 jaar mee met de Amandine.
Het laatste schip dat de traverse naar IJsland maakte en nu aan de kade in Oostende als museumschip ligt aangemeerd.
Vier dagen waren ze onderweg vooraleer ze hun visgronden voor de kust van IJsland bereikten.
Mooie anekdoten werden opgehaald.
Anekdoten die de levensloop van jongen naar man schetsten.
Met de ouderen als leermeester die de jonge ‘gastjes’, soms op een onortodoxe manier maar met een belangrijke (over)levenswijsheid de knepen van het vak leerden.
Laurens vertelde over het proviand dat werd opgeslagen voor een 18-daagse reis.
Brood, boter, koffie (en iets voor in de koffie) vlees, groenten… werd aan boord gehesen.
Zelf moest men instaan voor het beleg bij het ontbijt.
Het werd een avondje – met open mond – luisteren naar de verhalen.
Hoe een ijskoud klompje boter werd zacht gemaakt? Door het in de mond te nemen en het dan uit te spuwen op de boterham!
Stil werd het gedurende deel II van de avond.
Het verhaal van de laatste reis van de O 202 Pelagus hakte er in.
Niets liet vermoeden dat 7 januari 1982 het de laatste reis voor de bemanning zou worden.
Alles wees nochtans op een voorspoedige reis en een goede visvangst tot de achtste dag.
Om 11.30u werd de 8ste cilinder van de motor door een ontploffing uitgeschakeld.
Daardoor werd het schip onbestuurbaar en konden de netten ook niet opgehaald worden.
Na verwoede pogingen de motor terug op gang te krijgen werd de hulp ingeroepen van Vlaamse vissersvaartuigen in de omgeving.
De Amandine kwam ter hulp en zou na enkele mislukte pogingen de Pelagus op sleeptouw nemen richting haven van Heimway.
Op slechts 2 zeemijl van de kust, onder het licht van de vuurtoren van Urdir, sloeg het noodlot een tweede keer toe: de sleepkabel brak middendoor.
De Amandine kon niet langer langszij komen door de woeste golven.
De Pelagus werd overgeleverd aan de zee. Het schip werd een speelbal van de golven en sloeg bij iedere rollende golfslag op de rotsen.
Een reddingsoperatie van de IJslandse kustwacht kwam op gang. Men trachtte de bemanning van het schip te halen.
Een hachelijk avontuur dat sommigen niet zouden overleven. Ook bij de redders vielen slachtoffers.
Het verhaal, verteld door Laurens, toonde dat ook na zovele jaren de impact enorm is.
De stem stokte, bij de nabestaanden in de zaal aanwezig werd een traan weggepinkt.
Het maakte An en mezelf klein en zeer respectvol tegenover onze IJslandvaarders en met hen alle vissers op zee.
Fijne zaterdag – à la vôtre
Wilfried
