Bouillabaisse van de Noordzee of van la Côte Basque? Of beiden?
22/02/2022 - 09:39
VOORAF
Volgend weekend maken we een heerlijke bouillabaisse met griet-, tong- en pietermanfilets, langoustines, mosseltjes, garnaaltjes en coquille.
Compleet met rouille.
20.00 euro pp.
Bestellen tot en met donderdagavond.
Afhaling op zaterdag en zondag.
SMS / TEL 0472 993303 / mail: info@moeyaert.eu / of met het contactformulier van deze site
dinsdag 22 februari 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Enkele weken terug lichtte ik een tip van de sluier: mijn volgende boek zou wel eens de ‘Verhalen-keuken’ kunnen worden.
Niks ligt vast, niks is beslist, want het is pas een beginstadium.
Komt het er al of niet aan het eind van 2023 is een vraag die open blijft.
Ondertussen schrijf ik mijn verhalen.
Verhalen die Ivan en ik, Ivan of ik en bij uitbreiding ik en mijn kompaan Patrick meemaakten de voorbije 40 jaar.
Aan die soms ludieke, soms merkwaardige verhalen wordt telkens het recept van een gerecht gekoppeld. Soms met 2 bereidingen, zoals bij het verhaal dat ik vandaag publiceer.
Morgen het 2de verhaal met dezelfde ondertitel...de beste bouillabaisse, of het nu van Frans Baskenland of de Vlaamse kust is.
2015
Het is Paaszondag, de tweede dag van onze reis die start in Frans Baskenland, meer bepaald Saint-Jean de Luz.
Een eerste opdracht hebben we gisteren reeds volbracht: de ontmoeting met Pascal Gonzales, schipper van de Lapurdi, een vissersbootje dat vaart op zonnebloemolie.
Vandaag staat er na de hoogmis in de kapel van Soccoa nog een belangrijke afspraak in onze agenda.
Dan ontmoeten we , Mikel Epelza, aalmoezenier van de Baskische vissers.
Die hoogmis wordt een belevenis; nooit eerder hoorde ik zo’n prachtige samenzang van mannen, vrouwen en kinderen in een voor mij onbegrijpelijke Baskische taal.
Chapeau hiervoor of moet ik schrijven béret Basque?
De begroeting na de mis van de aalmoezenier met de kerkgangers bij het buitengaan is hartelijk.
Mannen krijgen een stevige handdruk, kinderen een schouderklopje, vrouwen een kus.
Midden in die drukte valt José Hiribarran op. Ze wijkt nauwelijks van de zijde van Epelza.
De aalmoezenier legt haar uit wie en waarvoor we hier zijn.
Een uur later, halfweg het gesprek in de pastorie, wordt op de deur geklopt.
José is er terug met enkele foto’s in haar hand. Foto’s van haar man zaliger die nog op tonijnvangst in Dakar voer.
We worden uitgenodigd ook bij haar langs te lopen, wat we ook doen.
Dat wordt ons moment: wie kan beter dan een dame met 80 jaar levenswijsheid over haar stad ons beter uitleggen waar we moeten zijn om het meest typische restaurant van Saint-Jean de Luz te vinden.
En wat we er moeten eten.
De ttoro!
Je zou verwachten dat je iets voorgeschoteld krijgt van een oud rund maar niets is minder waard: ttoro staat bij ‘Chez Mattin’ voor de lekkerste vissoep van Baskenland.
Dat we pas, één jaar later bij onze volgende reis, er een vrije tafel vinden, zegt veel.
De vissoep is dan ook overheerlijk.
In deze no-nonsens keuken wordt met hart en ziel gekookt.
(uittreksel uit 'de verhalenkeuken': bouillabaisse)
à la vôtre
Wilfried
