Un ricard, ce n'est pas un ricard,
Donderdag 27 juli 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Wat vooraf ging
Misschien was er van 11 tot 12 het schelduurtje geprogrammeerd waarbij van keuken naar gelagzaal en omgekeerd, over het terras, weg en weer werd gescholden
zoals we het nooit ergens anders hadden meegemaakt.
Gannat deel 2 / un ricard, ce n'est pas un ricard
Omdat we Gannat op weg naar onze vakantieplaats in de Aveyron,
later ook naar de Languedoc, jaar na jaar aandeden, besloten we het ruziemakend koppel links te laten liggen en het eens rechts te proberen.
Tenslotte smaakt ’n ricard aan ene of andere zijde van het marktplein hetzelfde.
Het bestellen en serveren ervan? Dat was een andere zaak.
We hadden tijd, namen onze tijd. Wij alleen op het terrasje van l’Occitane, terwijl mensen,
meestal mannen, af en aan liepen. (moet nog eens de Franse naam zoeken voor ‘stamcafé’).
Vijf minuten kunnen een eeuwigheid duren, tien minuten zijn dat zeker.
Dan heb je twee mogelijkheden; je stapt op, of je gaat zelf je drankje halen.
Ik besliste het laatste te doen.
Ik bestelde aan de bar 2 ricards, betaalde een belachelijke 2 x 2.00 francs voor de twee,
besliste wegens onvriendelijk geen fooi te geven en werd… teruggeroepen.
Het gepraat aan de bar viel op slag stil toen de dame me toeriep:
monsieur, monsieur, les ricards sont pour la terrasse?.
Ik knikte.
Excusez-moi, verduidelijkte de dame, le prix pour la terrasse c’est 2 x 3.00 francs.
Ik wist wel dat men in Frankrijk drie prijzen durfde te hanteren naargelang waar de drankjes moesten geserveerd worden;
au bar, à l’intérieur, à l’extérieur.
We hadden vruchteloos 10 minuten op de ricards op terras gewacht
en ik was ze uiteindelijk zelf gaan ophalen.
Met alle Chinezen, maar zeker niet met deze Vlaming, dacht ik bij mezelf.
De bloeddruk ging in stijgende lijn.
Dat was goed om me beter in het frans te kunnen uitdrukken.
Een avondje voordien les volgen bij de plaatselijke brandweermannen had me vertrouwen gegeven.
Ofwel drink ik ze hier ter plaatse aan de bar alle twee uit en betaal ik 4.00 francs,
ofwel neem ik ze mee naar het terras, ik betaal je 6.00 francs en jij geeft me 2.00 francs terug voor de bediening.
De dame besefte dat ze geen kant op kon.
Soms zijn het de kleine dingen die je blijvend doen herinneren aan een stop.
Gannat was er zo eentje.
Toch ben ik overtuigd dat het stadje met o.a. zijn jaarlijkse kunstenfestival veel meer te bieden heeft.
Dat zou een reden kunnen zijn om er toch nog eens halt te houden.
à la vôtre
Wilfried
