Van waar ken ik u?
Jullie lazen gisteren zondag met 142 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
maandag 17 februari 2025, een goeiemorgen met Wilfried
We ronden gisteren ons Valentijnweekend af in la Maison du Terroir in Ettelgem.
Het werd een bijzondere middag-namiddag.
Niet alleen omdat het geserveerde Valentijnsmenu super was, maar misschien nog meer om de mooie contacten achteraf met Chantal en Dick.
'Is dit tafeltje voor jullie ok', vroeg chef Frederiek bij onze entree. 'Dit tafeltje of liever aan het venster'
Dit tafeltje was ok. ook al zat er geen straat tussen, tussen het onze en dat van de buur.
Het zagen er ‘brave’ uit en ik denk dat ze van ons hetzelfde dachten.
We knikten goeiedag, wensten hen een smakelijk diner en beperkten verder het contact.
We hebben mekaar zelf wel wat te vertellen, onze buren ook; dat zat dus goed.
We verdeelden onze aandacht over onze mooi gepresenteerde borden en wat er op lag.
Te starten met drie smakelijke amuses; een minikommetje met schaaldieren soepje, een carpaccio van rund en een crème van geroosterde bloemkool.
Een compositie met kreeft volgde. In de compositie werd coeur de boeuf en avocado gebruikt; super!
De os had zijn staart afgestaan om er een lekkere nage van te maken.
De eend zijn lever om het te serveren als een warme smeuïge klassieker met een appeltje, cardamon en port.
Sorbet met framboos en muntblaadje tussen de gerechten door; in la Maison du terroir kan het nog.
Om tenslotte vol te gaan voor een perfecte cuisson van het Holsteinrund. Dit keer niet met een te verwachten bruine fond maar tegendraads met choron.
Een normandische pannekoek als afsluiter is bijna teveel van het goede en wordt alleen door een flinke eter gekozen, ik dus.
An ging voor het bordje met vooral rode tinten, logische keuze.
Een mijnheer op de terugweg van het toilet had ondertussen een halte ingelast aan onze tafel.
'Van waar ken ik u', vroeg hij mij.
Een andere tafel, de man moest zich wat ongemakkelijk omdraaien om de vraag te stellen, wist het wel:
'ik ken u van hier hé', was hij zeker van z’n stuk. Hij herkende me aan m’n stem.
Een mevrouw voelde zich gelukkig: ze woonde in het nieuwbouwappartement waar ik ooit mijn winkel had.
'Straks moet je hier nog handtekeningen uitdelen', lachte An.
Ik wist dat Chantal en Dick, de ‘brave’ mensen aan onze buurtafel dachten; wat is dat hier allemaal.
De koffie kwam eraan, nu konden we een beknopte toelichting meegeven.
Die toelichting werd een levendig wederzijds gesprek.
In zoverre dat we als laatsten uit de manoir vertrokken.
Ook een beetje de schuld van chef Frederiek die heel bereidwillig mee op de foto van gelegenheidsfotografe Chantal wilde staan.
Je hebt niet iedere dag een ‘BV’ in je zaak (grapje).
Fijne maandag – à la vôtre
Wilfried
