Verstrooide professor: zoveelste aflevering!
OPGELET: ZATERDAG 1 NOV. IS DE WIJNSHOP GESLOTEN
Jullie lazen gisteren dinsdag met 132 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor
woensdag 29 oktober 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Gisteren had ik het over het goed georganiseerde weekend van vrijdag tot en met zondagavond.
Toen liep het fout.
We hadden alle boodschappen uitgeladen en alles opgeborgen.
Computer mee, verlengkabel mee, i-phone mee, verlengkabel mee. Bril 1 en bril 2 mee, was ook nodig om alles goed te controleren.
Of toch niet want ik had het vlug in de smiezen: waar was mijn valiesje gebleven?
Maar een iemand die er kon op antwoorden: ik.
Het stond thuis te wachten in de gang. Hoe kon ik zo verstrooid zijn. Eigenlijk een beetje stom.
Met de inhoud van dat valiesje staat of valt alles.
Daarmee bedoel ik niet mijn pyjama, mijn pantoffels of mijn toiletzak.
Twee dagen zonder oogschaduw of blos voor de wangen: geen probleem.
Maar het doosje met de pillen? Dat is in feite onmisbaar.
Ik kon op maandagochtend mijn huisdokter bellen met de vraag de medicatie aan te vullen op m’n paspoort.
Het is een geweldige uitvinding. Praktisch, handig.
Het zou op maandagochtend mijn eerste werk worden. Alleen, hoeveel reserves had ik thuis liggen?
Eén keer Grande Enneille, één keer Leuven en straks één keer Blankenberge. Ik voelde me beschaamd over mezelf.
Wat heb ik uiteindelijk gedaan? Naar huis in Zedelgem gereden en mijn weekplanning aangepast.
Gisteravond was ik terug op weg naar Blankenberge.
Om de pijn wat te verzachten heb ik maandag thuis in Zedelgem een goeie fles wijn opengetrokken.
Een chateau Clarke waar ik ooit te gast was en met open mond stond te kijken naar die formidabele vinificatieruimte.
Zo’n fles open je alleen bij speciale gelegenheden. Zo’n fles die je met respect behandelt.
’s Morgens uit de stock halen, ze enkele uren laten bekomen.
Zo’n wijn waarvoor je het mooiste wijnglas bovenhaalt en de sommelier met de scherpste punt klaarlegt.
Zo’n wijn die je pas opent als de maag begint te knorren wanneer je in de beste omstandigheden kunt proeven.
Voor een keer was ik ook een beetje egoïst. Ik hoefde ze niet met iemand te delen.
Vanavond een halfje, vacuum trekken en morgen de rest.
Het was zo’n fles waar ik 9 jaar had op gewacht en die ik op maandagavond in m’n eentje opentrok.
IK sneed de capsule met een vloeiende beweging onder de verdikking van de hals.
De sommelier zocht het middelpunt van de kurk en draaide zich tot 1/3 diepte.
Het hefboompje van de sommelier maakte het gemakkelijk.
Ik draaide de kurk van de sommelier en rook aan de onderkant. …een muffe geur prikkelde mijn neus.
Het betekende niet noodzakelijk dat ook de wijn zo zou ruiken, maar toch.
Ik wachtte niet langer, schonk wat in het glas en snoof de geur op. Dat was ok, oef. Ik proefde, ook dat was ok.
Alhoewel, leidde de afdronk toch niet tot enige onzekerheid?
Het uiteindelijke resultaat liet niet lang op zich wachten. Met de minuut werd de wijn muffer en muffer.
Bouchoné, zoals de Fransen het zo mooi kunnen zeggen. Gverdm dacht ik bij mezelf.
Daar zat ik dan met een mooi glas, mooie fles en een muffe wijn die ik uiteindelijk in de gootsteen heb gegoten.
Zou het dan toch de straf zijn die ik uiteindelijk verdiende voor mijn verstrooidheid?
Fijne woensdag – à la vôtre
Wilfried
