Wat een apotheose!
Maandag 5 juni 2023, een goeiemorgen met Wilfried
Wat een ontknoping in het voetbal.
Gisteren zagen we toch wel het mooiste wat sport te bieden heeft.
Vooraf had iedereen zijn zegje gedaan over de rol die Club Brugge zou spelen in de ontknoping van het titeldebat.
Met als teneur: Club heeft niks meer te winnen of te verliezen, de spelers kunnen niet meer gemotiveerd worden.
Met als klap op de vuurpijl: ze gaan Union geen strobreed in de weg leggen want ze willen niet dat Antwerp kampioen wordt.
Het leek er lang op alsof Union geen goesting had om kampioen te worden.
Club had het niet eens moeilijk om de Brusselaars van hun goal weg te houden.
Tot die ene minuut na de hervatting.
Mooi doelpunt en Union op dat ogenblik kampioen.
In Limburg kwamen noch Genk, noch Antwerp tot scoren.
Dat gebeurde dan uiteindelijk toch: Genk op voorsprong en Anwerp verder weg van de titel dan ooit.
Naarmate de wedstrijden vorderden tekenden zich vreugde en lichte euforie enerzijds, ontgoocheling anderzijds zich duidelijker en duidelijker af,
zowel bij spelers op de bank, bestuursleden in de tribune als de supporters in hun voorbehouden vakken.
Rik De Mil die volop in zijn jeugd gelooft gaf ze in de laatste wedstrijd van dit seizoen een nieuwe kans.
Routiniers mochten gaan rusten.
Ik schakel over naar de zender met Genk-Antwerp.
In het Dudenpark lijkt de match beslist en zet de viering zich onder de supporters op gang.
Heeft Club in de 2de helft één kans afgedwongen?
En dan gebeurt het: de voor buitenstaanders nog onbekende Japanner Shion Homma, amper een vuist groot, vindt met z’n kleine gestalte het gaatje tussen twee robuuste Union verdedigers om de perfecte goal te maken.
Mooi gedaan. Union in rouw, Genk in rouw: Antwerp kampioen.
De Brusselaars komen de uppercut niet meer te boven en incasseren nog 2 doelpunten.
Het ongelooflijke is gebeurd: Brugge wint en dompelt Union Sint-Gillis in stilte tot ver buiten het stadion.
Maar nog is het niet gedaan: Genk recht de rug, scoort een winnend doelpunt en wordt daarmee…kampioen.
Men danst op de banken, vrouwen vallen mannen in de armen, kinderen huilen van blijdschap.
Genk heeft gedaan wat het moest doen: winnen, met dank aan Club Brugge die te fier is om er niet voor te gaan.
Als je niet wil winnen moet je stoppen met voetballen zal Casper Nielsen nadien in de micro zeggen, ook al gunde hij zijn oud-club Union de titel.
En dan is er nog ene Toby Alderweireld die vooraf in de kranten laat opschrijven: een titel met Antwerp zou een bekroning zijn van mijn carrière.
In minuut 104 zorgt Toby, die altijd een voorbeeld is geweest voor de ploegen waar hij speelde, voor een delirium:
met het perfecte schot brengt hij Antwerp langszij, 2-2, Antwerp kampioen.
Akkoord, wij in Brugge hadden liever het sympathieke Union of de Limburgers uit Genk kampioen zien spelen,
maar als Toby Alderweireld het op zo’n manier doet, dan gun ik hem en zijn Antwerp de titel.
Aan Brugge om er volgend seizoen tegenaan te gaan.
à la vôtre
Wilfried
