Wat een fijne zondagochtend
Jullie lazen gisteren zondag met 160 mijn dagbegroeting, bedankt daarvoor.
Maandag 18 augustus 2025, een goeiemorgen met Wilfried
Ik had het An beloofd: ik blijf liggen.
Het was de eerste keer dat we op zondag in Zedelgem sliepen sedert moeder haar intrek nam in een assistentie woning.
Dat verandert voor mij heelwat aan de gewoonten.
Een eitje op zondag hoeft niet noodzakelijk. Of opstaan en moeder wakker maken?
Neen we hadden tijd en zouden onze tijd nemen.
Na wat aarzelingen stemde ik in om in moeders bed te slapen.
Het was tenslotte een koelere kamer dan die van mij onder het dak.
'Slaapwel moedre', lachte ik An toe, voor ik me omdraaide en een rustige nacht tegemoet ging.
Ik heb deels woord gehouden, ook al kon ik om halfzeven niet vermijden op de horloge te kijken.
Ik belde ...de bakker. 4 pistolets en een klein rozijnenbroodje zouden ze aan de kant houden.
'Da’s nu eens goed', fluisterde An in m’n oor.
We luisterden samen hoe het dorp ontwaakte.
Een meeuw, het kunnen er 2 geweest zijn, schreeuwden zich een weg naar de kust.
'Wat is dat voor raar geluid', vroeg An. Dat is het kieken van de buren, wist ik.
Die was ‘steeg’ van afgaan' wanneer ze haar ei legde. Dat herinnerde me eraan dat ik straks kiwi’s moest meebrengen.
’s Avonds hadden we het nog gehad over eenzaam zijn, nu moeder was vertrokken.
'Ik ga me een kanariepietje kopen’, stelde ik An voor.
Geen papegaai. Geef ze een nootje en ze doen m’n ganse week uit de doeken.
Uiteindelijk zou het geen vogeltje worden. Ik zag meer in een hond, middelgroot, proper, kindvriendelijk, geen lawaaimaker.
Tinkel, het kleine mormel van de buren in Blankenberge was een slecht voorbeeld.
Neen, dan kies ik liever voor een Cavalier King Charles. Indertijd had ik er zelfs 2.
Die hoor je nooit.
'Dan ga ik zoals vroeger met Bijou op het strand wandelen', verraadde ik 'n beetje mezelf.
De reactie van An was te verwachten: 'met mij ga je nooit wandelen', argumenteerde ze.
'Ik zie me reeds lopen met jou aan de leiband', antwoordde ik laconiek.
7 uur sloeg het op de kerktoren, het uur waarop de Cavalier King Charles van de buren in Zedelgem een eerste luchtje schept.
Blijgezind en…blaffend. Ook al zag hij, of is het een zij, niemand.
Misschien bedoelde hij: het is uw uur, manneke.
Wat hadden we een uurtje lang genoten van samen met het dorp wakker te worden.
Fijne maandag – à la vôtre
Wilfried
