Een kaars van Scherpenheuvel, helpt dat?
21/01/2022 - 09:27
vrijdag 21 januari 2022, een goeiemorgen met Wilfried
Wie me kent weet dat de dagen en de weken soms hectisch kunnen zijn.
Je weet ook dat tussenin die drukte we graag de rustpuntjes zoeken en meestal ook vinden.
En soms…soms worden we gedwongen die rustpuntjes te nemen.
Neen, niet dat ik deze week iets mankeer wat me noopt gas terug te nemen.
Gelukkig niet, alhoewel ik dat pas vandaag met enige zekerheid kan zeggen.
Keren we terug naar voorbije zaterdag.
Volk in de wijnshop met wie ik aan tafel zit.
We houden afstand alhoewel we geen meetlat van anderhalve meter bij hebben.
Allemaal mensen ( met 5 verdeeld over de namiddag ) die zich goed in hun vel voelen.
Broer Ivan en Ann vertrekken de zondagochtend op skireis naar Italië.
Met de kinderen en kleinkind Lucia.
Vooral de aanwezigheid van de kleine Lucia maakt dat deze skireis, voor het eerst sedert 2019, vooraf al een hoogtepunt moet worden van 2022.
Ze hebben hun voorzorgen genomen en hebben zelftests afgenomen.
Twee dagen voor afreizen ondergaan ze de noodzakelijke PCR test.
Zondagochtend, telefoon.
Aan de klank van Ivan z’n stem hoor ik dat ze niet in de auto, ergens in Duitsland zitten, maar in de huiskamer in Veldegem.
Ivan en Ann testten positief, de kinderen negatief. Weg, die mooie vooruitzichten.
Valiezen opnieuw uitladen. Kleine Lucia proberen uit te leggen dat het nog wel eens zal sneeuwen.
Daar sta ik dan, mijn valiesje Leuven geladen.
Wat moet ik doen? Hoog risico contact?
Lang genoeg samen geweest om een risico te vormen?
Naar An gaan in Leuven met de kans dat ik positief ben en haar besmet?
Of de volgende dagen thuis blijven bij moeder, 95 jaar?
Ik zoek op internet naar wat te doen. Weet jij het nog?
De kliniek in Torhout heeft een Covid tracering inrichting.
Ik scroll door en lees dat je een PCR code nodig hebt, dan een afspraak kan maken.
Op dezelfde lijn lees ik dat de wachttijd uren kan bedragen en dat een test overbodig is als je geen symptomen vertoont.
Heb ik niet…Ivan had die ook niet.
Nu testen heeft geen zin, dat kan pas na 48 uur na het contact.
Had ik nu een caravan gehad.
Ik zal vertrekken naar Leuven, lijkt me de beste oplossing.
Toch loop ik vooraf binnen bij de apotheker van wacht.
Kun jij me testen, vraag ik.
Wil ze niet of is het inderdaad niet logisch? Ook hier krijg ik hetzelfde antwoord: 48 uur wachten.
Ik vertrek.
An ongerust maken? Toch wel. Niet kussen is de boodschap.
Die zondag nooit zoveel rondjes ver van mekaar gelopen.
Voel je nog niets vraagt ze me om het kwartier.
Er tussenin lopen de SMS’jes binnen met goede raad die nogal eens van mekaar durft te verschillen.
Vanaf zaterdagnamiddag 48 uren aftellen lijkt een eeuwigheid.
Ik krijg geen koppijn, geen pijn in de keel, geen snotneus, geen pijn in de spieren, wordt zelfs niet moe in de zetel.
Alleen een stijve rug, maar die had ik al.
Wat dan wel?
Ik krijg het zo langzamerhand op de zenuwen.
Nog één SMS waarschuw ik en ik neem het vliegtuig en ik ben weg.
Naar waar dan wel vraagt An.
Naar Molokai, antwoord ik.
Het helpt, niet langer SMS’jes en eindelijk de mogelijkheid om een zelftest te doen.
Ivan heeft me gewaarschuwd: normaal doe je het niet goed bij jezelf.
Ik laat het An doen.
Ver genoeg in mijn keel waar ooit mijn amandelen staken.
Daarna in mijn neusgaten, ver genoeg, waar ooit mijn poliepen staken.
We doen het geconcentreerd zoals aangegeven op het inlegblad.
Zoals An het doet bij mij zou je zelfs de pieren uit je neus halen.
Dan wordt het wachten, een kwartier lang.
Geen aftekening.
Nog wat langer wachten, nog altijd geen aftekening.
Dat was dinsdag, woensdag opnieuw, vandaag vrijdag vooraleer ik naar Zedelgem vertrek een laatste keer: negatief.
Ik ben een week lang op het appartement in Leuven binnen gebleven. Ik heb geluk gehad.
An vermeed buitencontacten en test negatief.
Ondertussen is de dochter van An in Tienen positief en daaropvolgend het ganse gezinnetje.
Mijn oude buurman in Varsenare test positief, mijn kappersalon waar ik vorige week aanliep test positief.
De Hoptimist in Sint-Michiels sluit.
Er zijn geen zekerheden wat corona betreft.
Of toch?
Eentje: brandt een kaars!!!
Liefst een van Scherpenheuvel. Dat was wat wij deden.
Het helpt, ik ben er heilig van overtuigd.
Alhoewel hoe heilig nog is Scherpenheuvel?
Nu zelfs Marco Borsato van zijn voetstuk is gevallen.
Kan ook niet anders: ‘de kleur is rood’.
blijf voorzichtig, à la vôtre
Wilfried
