Op weg naar de kemping
03/08/2021 - 09:36
Alsof het mijn schuld is dat de buur gesloten is
Dinsdag 3 augustus 2021, een goeiemorgen met Wilfried
Vandaag nog even terugkomen op mijn zaterdag.
Er zou niks speciaals te melden zijn moest het niet zo zijn, dat sedert Werner en Marijke de uitbating van het benzinestation doorgaven aan een ‘het merk’, er geen bediening meer is op zaterdag en zondag.
Ik kan als aanpalende buur toch moeilijk mijn deur toehouden voor de mensen, meestal Duitsers, die voor een gesloten benzineshop- staan.
Je kent het spreekwoord: je weet nooit hoe een koe een haas vangt.
Zeker als het dan al eens een van de betere dagen is wat betreft ‘het weer’.
Zaterdag was het van dat.
Het begon al vroeg met iemand die z’n hoofd binnenstak om in opvallend Westvlaams te vragen of ik nog iets anders verkocht dan wijn.
Olijfolie, balsamico en boeken, dat wel, maar daar had de man geen oren naar.
Zelfs niet voor mijn sardienen en dat is toch ook in blik.
Volgende in het rijtje: jonge Nederlandse die nog vooraleer goed uit te kijken waar de betaalterminal stond ( mooi midden tussen de twee pompen) vertwijfeld kwam binnen gelopen om uitleg.
Dan volgde een ouder Duits koppel die ik op weg hielp met het gebruik van hun kaart.
De volgende: een jongere Duitser die helemaal geen kaart had.
Gelukkig was hij een van de enige die naast duits ook engels verstond.
Ik programmeerde met mijn bankkaart en liet de joviale gast voor fifty tanken in de plaats van fünfzig.
Aan 46 werd hij bang teveel in de tank te gooien en ging hij om de 10 ct op de rem staan.
Dat duurt hier een uur, dacht ik.
Een beetje verveeld kijken hielp.
Aan 48 vond hij het voldoende.
Voor het eerst sedert ik mensen in nood help, verdiende ik 2 euro aan een tankbeurt.
Pas vertrokken of opnieuw Duitse klanten.
Een dame die door haar mimiek liet verstaan dat het mijn schuld was dat de buur gesloten was.
Toch hielp ik hen.
En ook dat bracht wat op want ze beloofden dat, als ze de fles trocken franzonen rosé goed vonden, ze de volgende keer, zelfs zonder te tanken, zouden binnenlopen.
Nog zat mijn dienstverlening er niet op.
Opnieuw een Hollandse die de weg naar ’de kemping’ vroeg.
Moeilijk was het niet: daar, zo toonde ik het, het rondpunt, de brug over, rijden tot het eind van de weg, dan links en links aanhouden.
Zo bereik je het Klein Strand in Jabbeke.
Vooraleer ze het begreep was je er al, zelfs te voet.
Een vriendelijke trucker, geen enkele taal machtig, vroeg in de vooravond of ik een parkeerplaatsje wist voor zijn truck.
Dacht een ogenblik (haha); zet hem op de koer van Werner, maar dat zou om problemen vragen zijn.
Dat was het zo wat voor de zaterdag.
Ah ja, ‘de zwaantjes’ en de ‘volvo’s’ kwamen gewoontegetrouw ook tanken, maar t’is niet te geloven hoe die hun plan trekken.
à la vôtre
Wilfried
