Pasen in Pouilly-sur-Loire deel III
09/04/2021 - 07:39
Dat was Pasen in Pouilly. De allereerste keer na de winter, deze zondag van de lente, waarbij de ganse familie, van pasgeboren baby, tot eeuwelingen samen op restaurant gingen. Uitgedost, hoe kan het anders, op hun paasbest.
Vrijdag 10 april 2021, een goeiemorgen met Wilfried
wat vooraf ging:
Pasen brachten we door in ons favoriete hotel Le Relais Fleurie in Pouilly-sur-Loire. We reserveerden een plaatsje voor twee in hun restaurant Le Coq Hardi.
een parkingmeester zorgde er voor dat de tientallen auto’s netjes afgelijnd zo weinig mogelijk plaats innamen.
*
Een maître d’hotel, die we nooit eerder hadden opgemerkt, vroeg onze naam en begeleidde ons naar de gereserveerde tafel.
Die met zicht op het terras, de achterliggende tuin, afhellend naar die machtige rivier, de Loire,
De rivier die, op enkele honderden meter na, precies voor de grote ramen van de eetzaal, 500 km had afgelegd van zijn bron in de Ardèche aan de voet van de Mont Gerbier de Jonq en er nog 500 te gaan had tot de monding in Saint-Nazaire.
We liepen zo onopvallend mogelijk naar onze plaats, aangestaard door kleuters, die in de middengang het de obers in hun passage met mooi gedresseerde borden, moeilijk maakten.
Aangestaard door hun moeders en vaders.
Aangestaard door hun oma’s en opa’s.
Aangestaard door hun overgrootvaders en overgrootmoeders.
We verbaasden ons steeds weer over het feit dat in het brabbeltaaltje van die kleuters er opvallend veel franse woordjes staken.
Terwijl wij zelf moeite hadden met de un of une de le of la.
Alhoewel, toegegeven, dat ook bij ons met het verstrijken van de uren, en het verminderen van de Pouilly in de fles, het steeds maar beter en beter werd.
Dat was Pasen in Pouilly.
De allereerste keer na de winter, deze zondag van de lente, waarbij de ganse familie, van pasgeboren baby, tot eeuwelingen samen op restaurant gingen.
Uitgedost, hoe kan het anders, op hun paasbest.
Een paasmenu met alles er op en er aan: amuse, entree, le plat, les fromages, le désert en voor de gezette heren een cognac of calvados met de keuze uit een prachtige boîte met fijn geurende sigaren.
Na het afserveren van het hoofdgerecht overtrof Gérard zichzelf.
Hij duwde de chariot tot bij de tafel van de buren.
Voor de honderd en achtste keer schoof hij de te lange mouwen van zijn vest tot op z’n ellenbogen, verplaatste de cilinder met water, nam een bordje van de stapel, hanteerde mes en vork en stelde de legendarische vraag
Et pour madame?
Ik bemerkte de vertwijfeling in madame haar ogen.
En niet alleen in die van de dames, ook de heren verschoven zich wat ongemakkelijk op hun stoel.
Evenveel keer als het omhoog brengen van zijn mouwen vertelde Gérard rustig, met zijn mes aanwijzend,
le Brie de Meaux, le livarot, le Délice de Bourgogne, l’Epoisse, le Munstèèr, le Chaource, le Saints, Marcellin et Félicien, les fromages blues et les fromages d’Alpes.
Hij toverde zowaar een tweede chariot vanachter de deur met grote brokken verleidelijke Comté, Abondance, Tomme de Savoie, en als klap op de vuurpijl een Beaufort d’Alpage.
Omdat Chavignol * hier amper enkele kilometer vandaan aan de overkant van de rivier zijn naam waar maakte kon een assortiment geitenkaasjes niet ontbreken.
Et pour madame, herhaalde Gérard zijn vraag.
Ohlala kirde madame, donne moi un peut de ça, et de ça et de ça.
De heren lieten zich niet kennen en kozen zonder blozen voor een variatie om u tegen te zeggen.
Fier als een gieter, koos ik voor die kazen waarvan ik de naam had onthouden.
Dat viel mee. Zodanig dat ook ik met een gevuld bord het paasfestijn kon afronden.
Na de vele jaren met Monsieur en Madame Astruc was de opvolging een waardering minder.
Maakten we Astruc het verwijt dat hij zijn Coq au Blanc Fumé de Pouilly moest houden zoals in de beginjaren en niet veranderen in een uitgebeend experiment, onder de nieuwe uitbaters zouden we getekend hebben voor Astruc zijn uitgebeende kip opgevuld met gehakt.
Ook al vermoedde ik dat op het laatst bij Astruc de Pouilly ten volle tot zijn recht was gekomen op het bureau van de chef en niet bij het beest in de casserole.
Na Jean-Claude Astruc kwam een meilleur chef, opgevolgd door een andere meilleur chef.
Allen bekroond in een of andere orde.
Met Pasen maakten ze aan het eind van het diner hun opwachting, getooid met linten en spelden.
*
Na 2003 kwamen we niet meer terug in het hotel aan de Loire.
Tijden en smaken veranderen, het niveau was niet meer verantwoord tegenover de prijs.
Alleen dat bleef waar Fransen zo verduiveld goed in zijn: het verwoorden van een gerecht op hun menukaart.
Foie gras de canard Quatre épices tatin de fruits frais
Noix de Saint-Jacques rôties au yuzu
Filet de bœuf rôti pomme à la moelle, oignon braisé Bercy
Ze doen dat op zo’n smakelijke manier dat het uit proberen er van zo kon tegenvallen dat je maar blij was dat er nog een kaaschariot zou volgen.
Hoe het er nu verloopt blijft een open vraag.
Ik gun de huidige meilleur chef Fonseca het voordeel van de twijfel. Aan zijn uitstraling en die van zijn menukaart zal het in ieder geval niet liggen.
Geen slecht woord en het opnieuw ontdekken met Pasen 2022, wanneer corona tot het verleden behoort?
bij de foto's
1 en 3 er werd serieus geïnvesteerd in de renovatie van restaurant en kamers
2 het is er zomers zalig tafelen op het tuinterras
4 de huidige chef Fonseca
5 en 6 de rivier die zich telkens weer in een andere gedaante toont
*
morgen een epiloog met meer uitleg over het geitenkaasje van Chavignol en een opvallende foto, me gisteren door een volger, toegestuurd
à la vôtre
Wilfried
